In het eerste semester als muziekdocent aan de Lund International School is mijn brein voortdurend overuren aan het draaien. Het is niet alleen het functioneren in twee nieuwe talen, Engelse vakterminologie, woorden als “semiquaver”, of oud zweedse poëtische taal voor de jaarlijkse Sancta Lucia viering. Het zijn ook de ruim tweehonderd nieuwe namen van leerlingen (twaalf klassen) en collegae, en het werken met een nieuwe muziekmethode. En er kan nog meer bij: het schakelen tussen twee functies: muziekdocent en hoofd van de naschoolse opvang. Niet verbazend dat mijn hoofd even blokkeerde vandaag, toen ik doodleuk Nederlands begon te praten tegen een Duitse collega die me voorzichtig vragend aankeek. “I’m sorry, what did you just say?”
Ik zit middenin een groeistuip. “Oei ik groei”, was de titel van een boekje dat ik las toen mijn oudste zoon werd geboren. In dit boekje werd beschreven hoe elke vooruitgang in de ontwikkeling van een baby een vorm van pijn met zich meebrengt. Soms overduidelijk, zoals wanneer er een nieuw tandje in aantocht is. Soms schijnbaar onverklaarbaar, wanneer je kindje wekenlang humeurig is en dan ineens een nieuwe vaardigheid toont. Groeien doet pijn. Maar het is nuttige pijn, want groei is goed.
Een emigratie is een garantie voor veel groeipijn. Net zoals een huwelijk, een geboorte, een verhuizing, een nieuwe studie. Een nieuwe baan. Met een emigratie én twee nieuwe banen is er volledige garantie. Voor waarschijnlijk wel meer dan één groeistuip. Er zijn zoveel nieuwe vaardigheden die eigen gemaakt moeten worden. Maar het geeft ook een kick, elk klein succesje, elk klein stapje vooruit.
Ik heb me voorgenomen om alles wat ik tegenkom dat ik niet kan of snap net zo lang te onderzoeken tot het me wel lukt. Dat is trouwens ook de enige optie. Technische probleempjes. Hoe krijg ik het elektronische drumstel aan de praat, hoe werkt het Zweedse toetsenbord op mijn nieuwe Chromebook. (Waar zit die stomme @???) En wat doe ik als ik op het moment suprême in mijn les iets wil casten en er staat ineens “no signal”? Wég focus in de les. Kinderen beginnen ongedurig te worden. Uitvogelen hoe het zit en opnieuw beginnen.
En dan de taal. Gelukkig kan ik Google translate raadplegen, om foute formuleringen te voorkomen. Maar de pijn zit hem juist in het maken van fouten, waardoor je voorgoed weet hoe het dus níet moet. ‘Learn it the hard way’. Kleine fouten zoals ‘remember’ zeggen in plaats van ‘remind’, of ‘översätta’ (vertalen) als je ‘overzetten’ wil zeggen tegen de medewerker van de bank. Of je zegt: ‘The atmosphere was a bit tight’ in plaats van ‘tense’. Of grotere fouten…. Regelmatig zeg ik natuurlijk de verkeerde naam van een leerling, waardoor de klas helemaal in een deuk ligt (niets is zo vermakelijk als leedvermaak om de juf….) Hoe onthoud je ook ooit al die Indiase, Finse, Chinese, Franse, Syrische namen?! En dan nog alle varianten erop: Manasvi, Mansvi, Mansi. Ja, groeien is pijnlijk. Een flinke huilbui zo nu en dan hoort erbij. Maar ook enorm boeiend. Dus ik kan iedereen aanraden om eens te emigreren!
De dag die pijnlijk begon met mijn flater werd gelukkig weer helemaal goed toen ik met een klas de videoclip ‘Happy New Year’ van ABBA gingen bekijken: “Miss Tanja, is that you?” vroeg een Indiaas jongetje met een serieus gezicht. Ik voelde een brede grijns opkomen. Een beetje kinderachtig natuurlijk, maar toch voelde ik me gevleid. “No Yaswanth, it’s not me”. Zei ik, maar stiekem dacht ik: “Yess. Agnetha Fältskog, mijn jeugdidool. Eindelijk lijk ik op haar!”
Vorige column – Tulpen en advocaat – klik hier
Door: Tanja Lagerström
