Een jonge Noord-Europese vrouw solliciteert in Italië naar een baan. Al snel krijgt ze een telefoontje van een interessante potentiële werkgever: “Che ne dice? Magari domani ci potremmo bere un caffè insieme…” (“Wat zou u ervan vinden? Het is wellicht een idee om morgen samen eens een kopje koffie te drinken…”). Serieus en pragmatisch als zij is, antwoordt ze dat het haar heel erg spijt, maar nee, ze heeft geen tijd om koffie met hem te drinken. Ze is immers op zoek naar werk. Als ze de hoorn heeft neergelegd, denkt ze bij zichzelf: “Welja! Weer zo’n latin lover!” De werkgever op zijn beurt is verbaasd over de afwijzing. Voor hem is het overduidelijk dat het hier een eerste job interview betreft, waarbij het niet nodig is om stijfjes tegenover elkaar in een kantoor te zitten. In haar cv heeft hij immers de voor hem relevante gegevens al gelezen, nu wil hij nog weten met wat voor persoon hij te maken heeft. Hoewel de vrouw vloeiend Italiaans spreekt, is er een misverstand ontstaan door het gebruik van een aantal kronkels in de Italiaanse taal, zoals de condizionale, het woordje ‘magari’ en zinnetjes als ‘che ne dice’. De condizionale (voorwaardelijke wijs) drukt een mogelijkheid of verlangen uit en geen specifiek verzoek. En het woord ‘magari’ betekent zowel ‘misschien’ als ‘ik zou graag willen dat’. Ook geboren Italianen raken weleens verstrikt in de netten van de condizionale, zoals een recent voorbeeld van een hotelinspectie in Italië laat zien. Kort voor de start van het toeristenseizoen controleren inspecteurs minutieus of de hotels alles op orde hebben om toeristen te kunnen ontvangen. De heren inspecteurs zijn zeer streng, absoluut niet gevoelig voor omkoping en hebben geen zin om tijd te verliezen. Bij een bepaalde hotelketen werd gecontroleerd of alle catalogi met informatie over het hotel accuraatwaren en of de papieren menu’s overeenkwamen met de gerechten die geserveerd worden. Het probleem was dat slechts vijf van de tien hotels binnen de keten hun documentatie rond hadden; de andere vijf bezaten nog geen catalogi en hun menu’s waren naast verouderd nogal vies. De inspecteur was bezig met zijn tour en zeer tevreden over de eerste vier bezochte hotels. Ook het vijfde leek zijn goedkeuring te kunnen wegdragen. Maar wat zou hij zeggen over de volgende vijf? Hoe kon de eigenaar zich uit deze situatie redden? Ziehier de oplossing: “Ispettore, ora Lei è a metà dell’opera: non sarebbe forse il momento di berci un bel caffè?“, (“Inspecteur, u bent nu op de helft van uw werk: is het wellicht een idee om nu eerst even samen een lekker kopje koffie te drinken?”) De inspecteur weigert: geen tijd. “Ma ispettore, sarebbe davvero un peccato che Lei se ne andasse senza aver assaggiato il caffè del nostro Primo, ci metteremmo un attimo, è qui vicino.” (“Maar inspecteur, het zou werkelijk heel jammer zijn als u zomaar zou vertrekken, zonder eerst de beroemde koffie van onze Primo te proeven. Het hoeft echt niet lang te duren, het is hier vlakbij.”) Door steeds aan te blijven dringen met gebruik van veel condizionale lukt het de hoteleigenaar de inspecteur over te halen, en de heren gaan koffiedrinken. Ondertussen worden de catalogi en de menu’s van de eerste vijf hotels snel overgebracht naar de andere vijf. En wanneer de inspecteur dan uiteindelijk de laatste vijf hotels bezoekt, blijkt ook daar alles piekfijn in orde. Kortom, ook hij werd op zijn beurt verleid door de condizionale, door het gebruik van ‘davvero’ (‘echt’, ‘werkelijk’) en met verbi pronominali (voornaamwoordelijke werkwoorden), maar was uiteindelijk dik tevreden. Wilt u leren hoe u zich kunt beschermen tegen de condizionale en andere taalkundige misverstanden in het Italiaans? Bezoek dan www.reginacoeli.nl; er staan veel onschuldige en amusante voorbeelden op.
Misverstanden in het Italiaans
