“We waren heel gelukkig toen we in 2014 naar Italië vertrokken: goede baan, mooi huis, vier prachtige gezonde kinderen”, vertelt Fijtje Lothmann. Het valt meteen op dat Fijtje en haar man Michael erg ondernemend zijn, beide met een stevige persoonlijkheid en vol energie. De verbouwing van hun vervallen kasteeltje in de heuvels van Piemonte verliep dan ook voorspoedig. Samen met lodgetenten vormt het nu het prachtige toeristische landgoed Tenuta Il Castelletto. Indrukwekkend, maar hoe was dit voor het gezin?
Fijtje: “Veel mensen begrepen niet waarom wij zo’n gelukkig leven op het spel zetten.” Dochter Suus en zoon Mathijs (toen 10 en 12) emigreerden mee, maar de oudste meiden (toen 18 en 19) bleven voor hun studie in Nederland. “Wat doe je je kinderen aan?”, vroegen buitenstaanders zich volgens Fijtje af. “Natuurlijk hebben wij ons dat ook afgevraagd. Het welzijn van ons gezin staat echter altijd voorop. Vanaf het begin zijn alle kinderen bij het proces betrokken. Hun mening telt. We vertelden ze dat we, net als in veel kinderboeken, op avontuur gingen. Dat betekent: niet weten wat er gaat gebeuren, het is vaak spannend en moeilijk, maar je wordt er wijzer en sterker van.” In het begin voelde Fijtje zich diep ontworteld: “Het niet beheersen van de taal is lastig en de enorme veranderingen zijn erg heftig. Van een gezin van zes waren we plotseling overwegend met z’n vieren. Hoewel de oudste meiden een leeftijd hadden waarop het normaal is het nest te verlaten, voelde het soms wat abrupt. We misten die meiden, en zij ons. Digitaal contact is dan niet altijd genoeg. De overgang naar een Italiaanse school viel tegen voor de jongsten. De plaatselijke privéschool bleek geen goede keus, de nonnen die het runnen hadden weinig oog voor de taal en de cultuurverschillen. Bovendien zijn de methodes en materialen die ze gebruiken verouderd. Het Italiaanse schoolsysteem ligt hier in het buitengebied 20-25 jaar achter. Matthijs had grote moeite daar te aarden en het deed zijn zelfvertrouwen geen goed. Na een half jaar proberen hebben we de knoop doorgehakt en gekozen voor thuisonderwijs. Suus is het langst naar plaatselijke scholen geweest. Om alle opties voor de toekomst open te houden, hebben we besloten haar de middelbare school ook online te laten volgen. Ze doet dit bij de Wereldschool. Het bevalt beide kinderen prima en het is de ideale oplossing voor ons gezin. Omdat beide scholen online zijn, hebben we nu meer vrijheid om in rustige tijden langer naar Nederland te gaan en is het hele gezin dan weer dicht bij elkaar.”
“Dat we in staat waren de dingen op ons af te laten komen en mee te bewegen, heeft gemaakt dat we nu zo gelukkig zijn. Het avontuur heeft ons sterker en flexibeler gemaakt. Wij leven met één been in Nederland en één been in Italië. We hebben allemaal nog steeds veel vaste contacten in Nederland en Mathijs heeft een Nederlandse vriendin met Italiaanse roots. De oudste meiden zijn regelmatig in Italië te vinden en wij in Nederland. We voelen ons in beide landen thuis. Het dorp is blij met onze komst. We helpen de streek op de kaart te zetten en hebben Italiaanse vrienden. Hoewel we ’s zomers hard werken, is het Italiaanse leven relaxt: het speelt zich overwegend buiten af en draait vooral om genieten. Italianen hebben geen agenda. In Nederland krijgen we dan weer energie van de gedrevenheid en de overvloed aan creativiteit. Je zou kunnen zeggen dat we wilden emigreren, maar dat we expats zijn geworden. Dit past bij ons en bij onze situatie. We hebben het beste van twee werelden.”
Marley Heilbron-Steeghs, psycholoog bij www.aeffectivity.com, [email protected]
Lees meer over emigreren naar Italië. Klik hier.
Een Wereldschooldag met dochter Suus Lothmann. Klik hier.
